Najważniejszy wniosek z rocznego wysiłku badawczego brzmi: Wrocław nie jest monolitem, lecz wielobarwną mozaiką odmiennych stylów życia. Analiza pokazała, że to nie odległość od Rynku, lecz gęstość relacji sąsiedzkich i dostęp do mikroprzestrzeni wspólnych decydują o satysfakcji mieszkańców. Niektóre peryferyjne dzielnice wykazały wyższy poziom bezpieczeństwa pieszych niż obszary uznawane za prestiżowe. Ważnym odkryciem była też ciągłość terenów zielonych – im płynniej łączyły się parki, ogródki działkowe i bulwary, tym częściej dochodziło do spontanicznych spotkań na świeżym powietrzu. Na poziomie przestrzennym zidentyfikowaliśmy kilkanaście skrzyżowań o krytycznym natężeniu ruchu, gdzie niewielka zmiana organizacji poprawiłaby komfort pieszych i zoptymalizowała ruch kołowy. Model prognostyczny sugeruje, że przy utrzymaniu tempa rozwoju sieci tramwajowej liczba pasażerów komunikacji zbiorowej wzrośnie o kolejne 12 % w ciągu pięciu lat.
Rekomendacje kierujemy zarówno do urzędników, jak i mieszkańców. Proponujemy stworzenie platformy crowdsourcingowej, która umożliwi zgłaszanie problemów w czasie rzeczywistym i wesprze priorytetyzację inwestycji. Zachęcamy do wprowadzenia elastycznego standardu zielonego, łączenia projektów komercyjnych z publicznie dostępną zielenią kieszonkową i pilotażu programu „Szkoła 15 minut”. Dla dzielnic o słabym kapitale społecznym rekomendujemy mikrogranty integracyjne, które – jak pokazują nasze dane – poprawiają poczucie bezpieczeństwa i redukują anonimowość. Podkreślamy konieczność monitorowania efektów wszystkich działań, aby uniknąć sytuacji, w której atrakcyjne inicjatywy pozostają incydentalne. Wierzymy, że przy otwartej strategii Wrocław ma szansę stać się laboratorium miejskim, w którym polityka metropolitalna i codzienne praktyki mieszkańców grają do jednej bramki.